وقتی بزرگسالان تنها می‌شوند ـ متخصصان بهداشت و درمان آن را انزوای اجتماعی می‌نامند ـممکن است سلامتی و تندرستی آن‌ها در معرض آسیب قرار گیرد. در واقع، ممکن است بین انزوای اجتماعی و آرتروز ارتباطی وجود داشته باشد، آرتروزی که باعث درد مفاصل شده و توانایی شما را برای رفت‌وآمد محدود می‌کند. اگر شما هم کسی در بین آشنایان خود دارید که مبتلا به آرتروز است، این گزارش را تا پایان بخوانید.

آن‌چه در این مطلب خواهید خواند:

رابطه آرتروز و انزوای اجتماعی

این تحقیق چگونه انجام شد؟

نتیجه تحقیقات چه بود؟

راه حل محققان چه بود؟

رابطه آرتروز و انزوای اجتماعی

افرادی که به بیماری آرتروز دچار هستند اغلب از بیماری‌های دیگر هم رنج می‌برند که می‌تواند خطر انزوای اجتماعی را افزایش دهد. این بیماری‌ها عبارتند از اضطراب و افسردگی، ترس از رفت‌وآمد (زیرا آرتروز حرکت را دردناک می‌کند)، عدم تحرک جسمی و ناتوانی در برابر حفاظت از خود.

۳۰درصد از افراد بالای ۶۵ سال به درجات مختلفی از آرتروز مبتلا هستند، به ویژه در مفاصل پا. با وجود این، تا امروز تحقیقات کمی نسبت به رابطه میان آرتروز و انزوای اجتماعی صورت گرفته است. در مطالعه‌ای که در مجله سالمندان آمریکا منتشر شده، پژوهشگران اطلاعاتی از پروژه اروپایی آرتروز (EPOSA) را مورد مطالعه قرار داده‌اند. آن‌ها می‌خواستند بدانند آیا رابطه‌ای بین آرتروز و انزوای اجتماعی هست یا خیر و بتوانند سهم بیماری‌های مربوطه را شناسایی کنند.

این تحقیق درباره آرتروز چگونه انجام شد؟

EPOSA  یک پروژه تحقیقاتی بر روی ۲۹۴۲ نفر بزرگسال بین سن‌های ۶۵ تا ۸۵ سال است که شرکت‌کنندگان آن در ۶ کشور اروپایی آلمان، هلند، اسپانیا، سوئد و انگلستان زندگی می‌کنند. در کل ۱۹۶۷ نفر که حدود ۷۳ سال داشتند در این تحقیقات شرکت کردند. پژوهشگران می‌خواستند بدانند که آیا از ابتدا تحقیقات، شرکت‌کننده‌ها مانند ۱۲ -۱۸ ماه بعد دچار انزوای اجتماعی بوده‌اند یا خیر. پژوهشگران برای رسیدن به این هدف با پرسشنامه‌هایی از آن‌ها سوال کردند که هر چند وقت و چندبار با دوستان و افراد خانواده ارتباط‌های اجتماعی داشته‌اند. آن‌ها همچنان متوجه شدند که شرکت‌کننده‌ها هرچند وقت یکبار در برنامه‌های اجتماعی به‌صورت داوطلبانه یا خودمختار شرکت می‌کرده‌اند. 

شاید بخواهید بخوانید:  آیا می‌توان با وجود آرتروز ورزش کرد؟

نیمی از شرکت‌کننده‌ها زن و حدود ۳۰ درصد آن‌ها مبتلا به آرتروز بودند. در شروع تحقیقات، تقریبا ۲۰ درصد از شرکت ‌کننده‌ها دچار انزوای اجتماعی بودند. آن‌هایی که دچار انزوای اجتماعی نبودند تمایل به جوانی، درآمد بیشتر و تحصیلات بالاتر داشتند. آن‌ها از نظر جسمانی هم پویاتر بودند، درد جسمی کمتری داشتند، تندتر راه می‌رفتند و در کل از سلامت بهتری برخوردار بودند.

نتیجه تحقیقات در رابطه آرتروز و انزوا چه بود؟

از میان ۱۵۸۵ شرکت‌کننده‌ای که از ابتدا تحقیقات دچار انزوای اجتماعی نبودن۱۳ درصد آن‌ها در ۱۲ -۱۸ ماه بعد دچار انزوای اجتماعی شدند. پژوهشگران گزارش دادند که وضعیت سلامتی و آرتروز آن‌ها بدتر شده، درد بیشتری را متحمل می‌شدند، فعالیت جسمانی آن‌ها کمتر شده، کندتر راه می‌رفتند، دچار افسردگی شده بودند و برای تصمیم‌گیری و فکرکردن با مشکل روبه‌رو بودند.

پژوهشگران گزارش دادند که مطالعات آن‌ها نشان می‌دهد بیماری آرتروز خطر انزوای اجتماعی را افزایش می‌دهد. بروز مشکلات برای فکر کردن و تصمیم‌گیری، همچنین راه‌رفتن آهسته، با افزایش خطر انزوای اجتماعی در ارتباط است.

راه حل محققان چه بود؟

پژوهشگران پیشنهاد می‌دهند به این علت که انزوای اجتماعی می‌تواند سلامتی شما را تضعیف کند، بزرگسالانی که دچار این بیماری هستند بهتر است در فعالیت‌های جسمانی و فعالیت‌های اجتماعی شرکت کنند. به طور مشخص، آن‌ها پیشنهاد می‌دهند شاید بهتر باشد ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی، سالمندان را به مراکز درمانی ارجاع دهند؛ جایی‌که فعالیت‌های مخصوصی برای بیماران آرتروز طراحی کرده و درنظر گرفته‌ شده است.

مترجم: غزاله سلطانی