اختلالات ارتباطی نوعی ناتوانی است که می‌تواند از یک لکنت زبان ساده تا استفاده از کلمات اشتباه در زبان و گفتار برای برقراری ارتباط را در بر گیرد. البته این بیماری تنها منوط به اختلالات زبانی نیست و می‌تواند شامل اختلالات دیگر مانند بینایی، شنوایی و سایر اختلالات مشخص و نامشخص دیگر نیز باشد. انواع زیادی از اختلالات ارتباطی وجود دارند، اگر می‌خواهید در مورد این اختلالات اطلاعات بیشتری داشته باشید ادامه این مطلب را بخوانید.

انواع اختلالات ارتباطی

چه چیزی باعث اختلالات ارتباطی می‌شود

چه کسانی در معرض خطر ابتلا به اختلالات ارتباطی هستند

علائم اختلالات ارتباطی چیست

درمان اختلالات ارتباطی

پیش‌بینی اختلالات ارتباطی

پیشگیری از اختلالات ارتباطی

 

انواع اختلالات ارتباطی

اختلالات ارتباطی به روش‌های مختلفی دسته‌بندی می‌شوند. اختلال زبان بیانی، صحبت کردن را دشوار می‌کند. اختلال زبان مختلط بیانی-دریافتی باعث می‌شود که درک زبان و صحبت کردن دشوار شود. اختلالات تکلم (اختلالات گفتاری) که صحبت کردن شما را تحت تاثیر قرار می‌دهند شامل موارد زیر است:

• اختلالات شمردگی صحبت: تعویض یا جانشانی کلمات به نحوی که درک پیام را سخت‌تر می‌کند.
• اختلالات شیوایی صحبت: صحبت کردن با سرعت یا ریتم گفتار غیرعادی.
• اختلالات صدا: غیرعادی بودن زیر و بم صدا، حجم صدا یا طول گفتار.

اختلالات زبانی، چگونگی استفاده شما از گفتار یا نوشتار را تحت تاثیر قرار می‌دهند که شامل اختلالات ساختار زبان هستند که بر موارد زیر تاثیرگذار هستند:

• آوا شناسی یا واج‌شناسی که بر روی صداهای سازنده سیستم‌های زبانی تاثیر می‌گذارد.
• مورفولوژی یا ریخت شناسی صرف یا ساختِ‌واژه که ساختار و ساخت کلمات را تعریف می‌کند.
• نحو یا جمله ‌شناسی که تعریف کننده چگونگی ایجاد جملات است.
• اختلالات محتوایی زبان که معنا را تحت تاثیر قرار می‌دهند، مانند معنای کلمات و جملات.
• اختلالات عملکردی زبانی که استفاده از پیام‌های اجتماعی مناسب را تحت تاثیر قرار می‌دهد.
• اختلالات شنوایی توانایی استفاده از گفتار یا زبان را مختل می‌کند. فردی با اختلالات شنوایی را می‌توان ناشنوا یا کم شنوا دانست. ناشنوایان نمی‌توانند به قدرت شنوایی خود به عنوان منبع اصلی ارتباط وابسته باشند. افرادی که به سختی می‌شنوند، می‌توانند فقط به مقدار محدودی از قدرت شنوایی خود در برقراری ارتباط استفاده کنند.
• اختلالات پردازش مرکزی چگونگی آنالیز و استفاده فرد از سیگنال‌های  شنوایی را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

چه چیزی باعث اختلالات ارتباطی می‌شود

در بسیاری از موارد، دلیل ایجاد اختلالات ارتباطی مشخص نیست. اختلالات ارتباطی ممکن است عارضه‌ای اکتسابی یا تکاملی باشد. دلایل آن عبارتند از:

• تکامل غیرعادی مغز
• قرارگیری در معرض موادمخدر یا سموم، قبل از تولد
• لبِ شکری یا لبِ شکافته
• عوامل ژنتیکی
• آسیب های مغزی تروماتیک
• اختلالات عصبی
• سکته مغزی
• وجود تومور در نواحی از مغز که مسئول برقراری ارتباط هستند.

چه کسانی در معرض خطر ابتلا به اختلالات ارتباطی هستند

اختلالات ارتباطی در بین کودکان رایج است. براساس گزارش موسسه ملی ناشنوایی و بیماری‌های ارتباطی، ۸ تا ۹ درصد از کودکان دارای اختلال صدا در گفتار هستند. این مقدار در بین کودکان کلاس اولی به ۵ درصد می‌رسد. البته اگر می‌خواهید شیوه صحیح گفت‌وگو با کودکان را بدانید روی لینک زیر کلیک کنید.

روش گفت‌وگو با کودکان

البته اختلالات ارتباطی در بین بزرگسالان نیز رایج است. در ایالت متحده آمریکا حدود ۷.۵ میلیون نفر در استفاده از صدایشان مشکل دارند. علاوه بر آن حدود ۶ تا ۸ میلیون نفر، از برخی عارضه‌های زبانی رنج می‌برند.

بیمارانی با جراحات مغزی، بیشتر در معرض خطر ابتلا به این اختلالات هستند. به هر حال بسیاری از عارضه‌ها خود به خودی اتفاق می‌افتند که می‌تواند شامل حمله زبان پریشی یا آفازی باشد که به معنی ناتوایی در استفاده یا درک زبان است. حدود یک میلیون نفر در ایالت متحده آمریکا به این بیماری مبتلا هستند.

علائم اختلالات ارتباطی چیست

علائم اختلالات ارتباطی به نوع و دلیل ایجاد اختلال بستگی دارد که می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

• صداهای تکراری
• استفاده نادرست از کلمات
• عدم توانایی در برقراری ارتباط به صورت قابل فهم
• عدم توانایی در درک پیام ها
• تشخیص اختلالات ارتباطی

تشخیص صحیح اختلالات ارتباطی ممکن است نیازمند مشارکت چندین متخصص باشد. ممکن است آزمون‌ها را پزشکان خانواده، متخصصان اعصاب و عصب شناسان زبانی-گفتاری انجام دهند. آزمون‌های معمول عبارتند از:

• آزمون کامل سلامت جسمانی
• روان‌سنجی مهارت‌های استدلال و تفکر
• آزمون‌های زبانی و گفتاری
• ام آر آی (MRI)
• سی تی اسکن
• ارزیابی روان‌پزشکی

درمان اختلالات ارتباطی

افراد مبتلا به اختلالات ارتباطی می‌توانند از روش گفتاردرمانی استفاده کنند. درمان اختلالات ارتباطی به نوع و شدت اختلال بستگی دارد. دلایل ریشه‌ای همچون عفونت‌ها را می‌توان قبل از شروع درمان، معالجه کرد. بهترین تصمیم در مورد کودکان، شروع هرچه زودتر درمان است. یک آسیب شناس زبانی-گفتاری می‌تواند در بهبود نقاط قوت بیمار کمک کند. درمان می‌تواند شامل تکنیک‌های مفید و چاره‌ساز برای بهبود مهارت‌های ضعیف باشد. گزینه‌های ارتباطی جایگزین همچون زبان اشاره را نیز می‌توان آموخت.

گروه درمانی می‌تواند به بیماران این امکان را بدهد که مهارت‌های خود را در محیطی امن بسنجند. بهتر است، مشارکت بصورت خانوادگی باشد.

پیش‌بینی اختلالات ارتباطی

عوامل متعددی همچون شدت و دلیل ایجاد اختلال، می‌تواند میزان تغییر و بهبودی ممکن را محدود کند. برای کودکان، پشتیبانی همه جانبه والدین، آموزگاران و متخصصین زبانی و گفتاری می‌تواند مفید واقع شود. در مورد بزرگسالان نیز، خود انگیزشی می‌تواند عامل مهمی باشد.

پیشگیری از اختلالات ارتباطی

راه‌های خاصی برای پیشگیری از ابتلا به اختلالات ارتباطی وجود ندارد. با اجتناب از خطرات شناخته شده مانند هرچیزی که موجب جراحات مغزی می‌شود، یا کاهش احتمال بروز سکته با داشتن سبک زندگی سالم، می‌تواند مفید باشد. بسیاری از اختلالات ارتباطی بدون دلایل شناخته شده‌ای رخ می‌دهند. زمانی که کودکان مشکوک به داشتن اختلالات ارتباطی باشند، بایستی هر چه سریعتر برای تشخیص به پزشک مراجعه شود.